Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΒΕΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΕΙΩΣΕ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Οι αυτοκτονίες μεταξύ των Ελβετών ανδρών ηλικίας 18-43 ετών μειώθηκαν από τότε που η νομοθεσία μείωσε στο μισό τον αριθμό των ανδρών της πολιτοφυλακής το 2003 ενώ έκανε πιο δύσκολο για τους στρατιώτες το να πάρουν τα όπλα σπίτι τους μετά την απόλυσή τους, με αποτέλεσμα την μείωση του αριθμού των στρατιωτικής χρήσης πυροβόλων όπλων στα σπίτια.  Η μείωση των αυτοκτονιών με χρήση πυροβόλων όπλων αντισταθμίστηκε κατά μέρος μόνο από αυτοκτονίες με άλλους παρορμητικούς τρόπους, όπως πτώσεις μπροστά από τραίνα.  Οι Reisch και συνεργάτες παρατήρησαν ότι οι θάνατοι από αυτοκτονία σε αυτή την ηλικιακή ομάδα ήταν μειωμένοι κατά τριάντα περίπου ετησίως, και η μείωση αυτή διατηρήθηκε για μερικά χρόνια.

Μέρος Πρώτο Άρθρο της σύνταξης
American Journal of Psychiatry, 170 (9), Σεπτέμβριος 2013
ΠΥΡΟΒΟΛΑ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
J. John Mann, M.D.
Robert D. Gibbons, Ph.D.
Σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα με αυτό το άρθρο της συντάξεως στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2013 του περιοδικού American Journal of Psychiatry, οι Reisch και συνεργάτες (1) αναφέρουν ότι η νομοθεσία που ψηφίστηκε το 2003 στην Ελβετία, η οποία μείωσε κατά το ήμισυ το μέγεθος του λαϊκού στρατού (που με τη σειρά του μείωσε σημαντικά τον αριθμό των όπλων που διατίθενται στους πολίτες), συσχετίστηκε με σημαντική μείωση του ποσοστού των αυτοκτονιών από πυροβόλα όπλα στην πιο άμεσα επηρεαζόμενη ομάδα, τους άνδρες 18-43 ετών. Το συνολικό ποσοστό των αυτοκτονιών σε αυτή την ομάδα μειώθηκε επίσης. Δεν παρατηρήθηκε τέτοιο φαινόμενο στις δύο ομάδες ελέγχου, τους άνδρες 44-53 ετών και τις γυναίκες 18-44 ετών. Εξίσου ενδιαφέρουσα ήταν η ελάχιστη απόδειξη για την αντικατάσταση της μεθόδου. Το ποσοστό των αυτοκτονιών με πυροβόλο όπλο δεν μειώθηκε κατά την περίοδο 2003-2008, εκτός από μια μικρή αύξηση στις αυτοκτονίες στις σιδηροδρομικές γραμμές/εγκαταστάσεις η οποία παρατηρήθηκε επίσης στις ομάδες ελέγχου. Στο βαθμό που αυτή η αύξηση στις αυτοκτονίες στους σιδηροδρόμους μπορεί να σημαίνει υποκατάσταση της μεθόδου, εξασθένησε τη μείωση του ποσοστού των αυτοκτονιών μόνο κατά 22% σε μια περίοδο 5 ετών. Η εντυπωσιακή επίπτωση της απότομης μείωσης του μεγέθους του Ελβετικού στρατού στα ποσοστά των αυτοκτονιών μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι τότε περίπου το ήμισυ του συνόλου των κατοίκων στην Ελβετία είχαν σκεφτεί να έχουν ένα πυροβόλο όπλο σπίτι τους, και πυροβόλα όπλα χρησιμοποιήθηκαν στο 39% του συνόλου των αυτοκτονιών σε άνδρες ηλικίας 18-43 ετών.
Τα ευρήματα αυτά συμφωνούν με άλλες μελέτες ελέγχου των μέσων προς αυτοκτονία σε τέτοια κλίμακα, όπως η αποτοξίνωση του φυσικού αερίου για οικιακή χρήση (2). Για παράδειγμα, στην Αγγλία και την Ουαλία, η σταδιακή αποτοξίνωση του προς οικιακή χρήση φυσικού αερίου, μειώνοντας την περιεκτικότητά του σε μονοξείδιο του άνθρακα πιθανότατα εξηγεί γιατί το φυσικό αέριο ως μέθοδος αυτοκτονίας χρησιμοποιήθηκε στο 49,8% των αυτοκτονιών το 1958, αλλά μόνο στο 0,2% το 1977. Η μείωση αυτή συνδέεται επίσης με μια μείωση στα συνολικά ποσοστά αυτοκτονίας. Πολλά χρόνια αργότερα, υπήρχαν αποδεικτικά στοιχεία υποκατάστασης της μεθόδου καθώς τα ποσοστά αυτοκτονίας με τη χρήση των καυσαερίων των αυτοκινήτων αυξήθηκαν. Μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε ποια θα είναι η μορφή και η έκταση της υποκατάστασης της μεθόδου στην Ελβετία, ή πόσο γρήγορα θα γίνει προφανής, αν και οι αυτοκτονίες σε σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις αυξάνονται την τελευταία πενταετία από τότε που το μέγεθος του στρατού μειώθηκε στο ήμισυ.
Άλλο ένα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα περιορισμού των πυροβόλων όπλων παρατηρήθηκε στη Νέα Ζηλανδία, όπου, σε απάντηση σε ένα γεγονός όπου ένας μοναχικός οπλοφόρος σκότωσε 13 ανθρώπους με στρατιωτικό τυφέκιο εφόδου το 1990, θεσπίστηκε το 1992 νομοθεσία που απαιτεί αυστηρότερα κριτήρια χορήγησης αδειών για οπλοκατοχή και κλειδωμένο χώρο αποθήκευσης για τα όπλα και τα πυρομαχικά. Η αστυνομία επιβεβαίωνε τη συμμόρφωση στο νόμο με κατ' οίκον επισκέψεις. Το αποτέλεσμα ήταν μια μείωση των αυτοκτονιών από πυροβόλο όπλο, και η μείωση ήταν πιο χαρακτηριστική στις νέες ηλικίες, ίσως επειδή σε γενικές γραμμές δεν έχουν το κλειδί για την ντουλάπα με τα όπλα (3). Η τάση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την πιο πρόσφατη χρονική περίοδο για την οποία υπάρχουν στοιχεία: ενώ πριν από την νομοθεσία τα πυροβόλα όπλα ως μέσο αντιπροσώπευαν περίπου το 18% του συνόλου των αυτοκτονιών στη Νέα Ζηλανδία, το 2010 αντιπροσώπευαν μόνο το 8%. Υπήρξε μια παροδική μείωση του συνολικού ποσοστού των αυτοκτονιών των νέων (1993-1996). Ο αυστηρός έλεγχος των όπλων μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των αυτοκτονιών με χρήση πυροβόλου όπλου, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να επηρεάσουν τα ποσοστά σε κρατικό επίπεδο σε χώρες όπου τα πυροβόλα όπλα χρησιμοποιούνται λιγότερο συχνά ως μέσο σε αυτοκτονίες.
Ποια διδάγματα μπορούν να αντληθούν για τις ΗΠΑ από τα στοιχεία αυτά; Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων αναφέρουν ότι το 2010, 31.672 άτομα έχασαν τη ζωή τους από τραυματισμούς από πυροβόλα όπλα τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντιπροσωπεύοντας το 17,5% του συνόλου των θανάτων από τραυματισμό εκείνο το έτος. Οι κύριοι τύποι των θανάτων που σχετίζονται με πυροβόλα όπλα ήταν αυτοκτονία (61,2%) και ανθρωποκτονία (35,0%). Η πλειονότητα των αυτοκτονιών στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιούνται με πυροβόλο όπλο (58%). Το προσαρμοσμένο κατά ηλικία ποσοστό θανάτου για αυτοκτονία με πυροβόλο όπλο ανέστρεψε μια πολυετή πορεία με αύξηση 3,4% το 2010 από το 2009, ενώ το ποσοστό θανάτου για ανθρωποκτονία με πυροβόλο όπλο μειώθηκε, 5,3%. Οι άνδρες είναι τα κύρια θύματα του θανάτου από πυροβολισμό (86%), και το ποσοστό θανάτου από ανθρωποκτονία με όπλο για τους αφροαμερικανούς άνδρες ηλικίας 18-29 ετών είναι 25 φορές μεγαλύτερο από αυτό των καυκασίων ανδρών σε αυτή την ηλικιακή ομάδα (4).
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις από την Υπηρεσία Οινοπνευματωδών, Καπνού, Πυροβόλων Όπλων και Εκρηκτικών των ΗΠΑ για την οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες, περίπου 34 εκατομμύρια άτομα που κατέχουν περίπου 195 εκατομμύρια όπλα, και υπολογίζεται ότι το 35% του συνόλου των νοικοκυριών έχουν τουλάχιστον ένα πυροβόλο όπλο. Αν και τα ακριβή ποσοστά οπλοκατοχής είναι άγνωστη, δύο κατά προσέγγιση μέτρα –οι πωλήσεις του περιοδικού Guns & Ammo και το ποσοστό των αυτοκτονιών με εμπλοκή πυροβόλων όπλων, δείχνουν ότι η οπλοκατοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει μειωθεί από το 1973 (5).
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αύξηση των αυτοκτονιών στη μέση ηλικία κατά την τελευταία δεκαετία ή περίπου περιλαμβάνει περισσότερο τον απαγχονισμό και την ασφυξία στους άνδρες και περισσότερο την δηλητηρίαση σε γυναίκες (6). Ένα από τα επιχειρήματα υπέρ των πυροβόλων όπλων είναι ότι αυξάνουν την ασφάλεια, διότι αποτελούν ένα μέσο αυτοάμυνας. Ωστόσο, οι Kellerman & Reay (7) ανέφεραν ότι για κάθε περίπτωση ένα όπλο που χρησιμοποιείται σε ανθρωποκτονία λόγω αυτοάμυνας, υπήρχαν 37 αυτοκτονίες με πυροβόλο όπλο, και το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Πολιτείας της Καλιφόρνια (1989) ανέφερε ότι μόνο το 17% των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν σε ιδιωτική κατοικία σκοτώθηκαν από έναν άγνωστο. Τα πυροβόλα όπλα φαίνεται να είναι μια πολύ μεγαλύτερη απειλή για εκείνους που προορίζονται να προστατεύσουν παρά για τους πιθανούς εξωτερικούς επιτιθέμενους. Οι άνθρωποι που ζουν σε ένα νοικοκυριό με ένα πυροβόλο όπλο έχουν σχεδόν κατά πέντε φορές αυξημένο τον κίνδυνο θανάτου από αυτοκτονία από εκείνους που ζουν σε σπίτια χωρίς όπλα (8). Τα σπίτια των ανθρώπων που έχουν αυτοκτονήσει έχουν διπλάσιο ποσοστό οπλοκατοχής σε σχέση με τα σπίτια εκείνων που έχουν επιχειρήσει μη θανατηφόρα απόπειρα αυτοκτονίας (9). Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι τα πολιτειακά ποσοστά αυτοκτονίας με όπλο συσχετίζονται με τα πολιτειακά ποσοστά οπλοκατοχής στις Ηνωμένες Πολιτείες (10).
Μια ένδειξη ότι η ελβετική εμπειρία που μπορεί να έχει ιδιαίτερη σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η έκθεση (11) για το ότι το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών των βετεράνων στις ΗΠΑ είναι στην ηλικιακή ομάδα 18-34 ετών και ότι οι αυτοκτονίες με πυροβόλο όπλο σε βετεράνους άνδρες και γυναίκες είναι αντίστοιχα, 1,3 και 1,5 φορές μεγαλύτερα από τα δημογραφικά προσαρμοσμένα στον γενικό πληθυσμό ποσοστά. Λαμβάνοντας υπόψη τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών στις ΗΠΑ από τους βετεράνους, και τον αυξανόμενο αριθμό των βετεράνων, το πρόβλημα της αυτοκτονίας με την χρήση πυροβόλων όπλων αξίζει ακόμα πιο επείγουσα προσοχή σε αυτή την ομάδα υψηλού κινδύνου.
Εάν το αποτέλεσμα φαίνεται στην Ελβετία, όπου το ποσοστό των αυτοκτονιών με χρήση πυροβόλων όπλων σε άνδρες ηλικίας 18-43 ετών μειώθηκε από 9,9 ανά 100.000 ανά έτος σε 7,26 ανά 100.000 ανά έτος (μείωση 27%), μπορούσε να εφαρμοστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 2010 το ποσοστό των αυτοκτονιών με χρήση πυροβόλου όπλου ήταν 11,06 ανά 100.000 σε αυτήν την δημογραφική ομάδα (6.045 αυτοκτονίες, σε έναν πληθυσμό 54.639.456), το ποσοστό θα μειωνόταν σε 8,07 ανά 100.000 ετησίως, διασώζοντας 1.636 ζωές ετησίως κατά μέσο όρο.
Η ιδιαίτερα ρεαλιστική πιθανότητα διάσωσης της ζωής τόσων πολλών ατόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες καθιστά άσκοπη τη συζήτηση ως προς το αν θα πρέπει να μειωθεί η πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα – αντ’ αυτού, το εξοργιστικό ερώτημα για το Κογκρέσο είναι το πώς θα μειωθεί η πρόσβαση στα όπλα. Τα οφέλη για τη χώρα από την άποψη των ζωών που θα μπορούσαν να σωθούν είναι δυνητικά τεράστια.
Βιβλιογραφία
1. Reisch T, Steffen T, Habenstein A, Tschacher W: Change in suicide rates in Switzerland before and after firearm restriction resulting from the 2003 “Army XXI” reform. Am J Psychiatry 2013; 170:977–984
2. Lester D: The effects of detoxification of domestic gas on suicide in the United States. Am J Public Health1990; 80:80–81
3. Beautrais AL, Fergusson DM, Horwood LJ: Firearms legislation and reductions in firearm-related suicide deaths in New Zealand. Aust N Z J Psychiatry 2006; 40:253–259
4. Cook PJ, Ludwig J: The costs and benefits of reducing gun violence. Harvard Health Pol Rev 2001; 2:23–28
5. Thompson AJ: Gun violence in the United States: a public health epidemic, in Public Health–Social and Behavioral Health. Edited by Maddock J. Intech, 2012, pp 501–522 (doi: 10.5772/37428)
6. Hu G, Wilcox HC, Wissow L, Baker SP: Mid-life suicide: an increasing problem in US whites, 1999–2005. Am J Prev Med 2008; 35:589–593
7. Kellermann AL, Reay DT: Protection or peril? An analysis of firearm-related deaths in the home. N Engl J Med1986; 314:1557–1560
8. Kellermann AL, Rivara FP, Somes G, Reay DT, Francisco J, Banton JG, Prodzinski J, Fligner C, Hackman BB: Suicide in the home in relation to gun ownership. N Engl J Med 1992; 327:467–472
9. Brent DA, Perper JA, Moritz G, Baugher M, Schweers J, Roth C: Suicide in affectively ill adolescents: a case-control study. J Affect Disord 1994; 31:193–202
10. Miller M, Azrael D, Hemenway D: Firearm availability and unintentional firearm deaths. Accident Anal Prev2001; 33:477–484
11. Kaplan MS, McFarland BH, Huguet N: Firearm suicide among veterans in the general population: findings from the National Violent Death Reporting System. J Trauma 2009; 67:503–507
J. JOHN MANN, M.D.
ROBERT D. GIBBONS, PH.D.
Από το Τμήμα Μοριακής Απεικόνισης και Νευροπαθολογοανατομίας, Πανεπιστημιακό Ψυχιατρικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης, και το Τμήμα Ψυχιατρικής της Πανεπιστημιακής Ιατρικής Σχολής του Κολούμπια στην Νέα Υόρκη (Columbia University College of Physicians and Surgeons, New York) και το Κέντρο Στατιστικής Υγείας και της Σχολής Ιατρικής, Επιστημών Υγείας και Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου του Σικάγο.  Επικοινωνία με τον Dr. John Mann: (johnmann@nyspi.columbia.edu).  Το παρόν άρθρο της σύνταξης κρίθηκε δεκτό προς δημοσίευση του Ιούνιο του 2013 (doi: 10.1176/appi.ajp.2013.13060818).
Ο Δρ Gibbons έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του ως ειδικός μάρτυρας για το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και τις εταιρείες Pfizer και Wyeth σε περιπτώσεις που σχετίζονταν με αυτοκτονίες. Ο Δρ Mann έχει υποστηριχθεί στις έρευνές του από τις εταιρείες GlaxoSmithKline και Novartis και έχει τα πνευματικά δικαιώματα για την κλίμακα Columbia Suicide Severity Rating Scale από το Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας (Foundation for Mental Health). Ο Δρ Freedman προχώρησε σε ανασκόπηση του άρθρου και δεν βρήκε στοιχεία επίδρασης από τις αναφερθείσες σχέσεις.